काळोख्या रात्री, जेव्हा चंद्र 'रक्तचंद्र' बनून आकाशात तळपत होता, तेव्हा मल्लारी डोंगराच्या पायथ्याशी वसलेल्या चिंचवड गावात एक विचित्र शांतता पसरली होती. गावात फक्त घुबडांचे आवाज आणि लांबून येणाऱ्या जंगली जनावरांची किंकाळी ऐकू येत होती. याच भयाण शांततेत, सोळा वर्ष...

काळोख्या रात्री, इंद्रधनुष्याच्या रंगांची उधळण करणाऱ्या 'मेघपुष्प' नगरीत, शांतता भंग पावली. नगरीच्या मधोमध असलेल्या 'मधुशाला' मिठाई दुकानाचे मालक, वृद्ध गोपाळराव, आपल्या दुकानात मृतावस्थेत आढळले. त्यांच्या हातात एक अर्धवट खाल्लेला लाडू होता – 'चंद्रशिला लाडू', जो क...

वैराण भूमीच्या काठावर, जिथे आकाशी रंगाचे डोंगर धुक्यात हरवतात, तिथे चंद्रशिला नावाचे गाव वसलेले होते. चंद्रशिला, म्हणजे चंद्राच्या रंगाचा दगड. या गावात, शांती आणि समृद्धी नांदत होती, कारण गावाच्या मधोमध असलेल्या एका प्राचीन विहिरीतून निघणाऱ्या 'अमृतधारा' नावाच्य�...

दूर एका डोंगराच्या कुशीत, जिथे इंद्रधनुष्याचे रंग मातीला भेदून स्वर्गात शिरतात, ‘अमृतधारा’ नावाचे एक गाव वसलेले होते. या गावात, चंद्रवेला नावाची एक तरुणी राहत होती. तिची त्वचा चंद्राच्या प्रकाशासारखी शुभ्र, आणि डोळे जणू रात्रीच्या आकाशातील तारे. चंद्रवेला ही एक ‘�...

माझ्या आठवणी धुक्यात हरवलेल्या एका प्राचीन नगरासारख्या आहेत. धूसर, पण त्यांच्यात एक गूढ आकर्षण आहे, एक ओढ आहे जी मला पुन्हा पुन्हा त्या जगात खेचते. मी, 'क्षितिज', एक सामान्य मुलगा, पण माझ्या नशिबात असामान्य गोष्टी घडल्या होत्या. आमचं गाव, 'चंद्रकोर', 'अमृतसागर' नावाच्या �...

काळभैरवाची घाटी...नाव जरी ऐकलं तरी भीतीने थरकाप सुटायचा. ही घाटी म्हणजे यमपुरीचाच रस्ता. घनदाट जंगल, उंच कडे आणि मध्ये खोल दरी. इथे दिवसाढवळ्या भूत-प्रेतांचा वावर असतो, असं गावकरी म्हणायचे. पण खरा धोका तर वेगळाच होता. सूर्य मावळतीला झुकला होता आणि रक्ताळलेला प्रकाश का�...

```html माझे नाव अमृतगंधा. मी चंद्रवनात जन्मले. चंद्रवन... नावाप्रमाणेच, तेथील प्रत्येक गोष्ट चंद्राच्या शीतल प्रकाशाने न्हाऊन निघालेली. येथील फुले चांदण्यांसारखी चमकतात, नद्या चांदीच्या धाग्यांसारख्या वळण घेतात आणि येथील हवा अमृततुल्य आहे. माझ्या आठवणीतील पहिले चित�...

दूर, क्षितिजा पलीकडे, जिथे इंद्रधनुष्य जमिनीला स्पर्श करतात असे म्हणतात, तिथे वसलेले होते 'स्वर्णभूमी'. या भूमीवर राज्य होते स्वर्णपंखी गरुडांचे. हे गरुड सामान्य नव्हते; त्यांचे पंख शुद्ध सोन्याचे होते आणि त्यांच्या डोळ्यातून ज्ञान आणि शक्तीचा प्रकाश बाहेर पडत हो�...

काळोख दाटलेला होता. नुसता काळोख नाही, तर काळभैरवाच्या श्वासासारखा जड आणि जीवघेणा काळोख. त्रिधारा नगरी... एकेकाळी हिऱ्यामोत्यांनी झगमगणारी, ज्ञानाने आणि कलाने परिपूर्ण असलेली त्रिधारा नगरी, आज एका अजस्त्र धुक्यात हरवून गेली होती. धुकं... ते धुकं नव्हतं, तर ‘अवरणा’ होत...

दूर डोंगरांच्या पलीकडे, जिथे सूर्य सोनेरी रंगाने मावळतो, तिथे वसलेले होते गुलाबी मेघांचे गाव – 'मेघगुलाबी'. या गावात, घरावर गुलाबाच्या वेली आणि दारांवर वेलचीच्या सुगंधाचे तोरण असे दृश्य होते. मेघगुलाबीची हवा नेहमीच आनंदी आणि उत्साही असे, कारण गावातील प्रत्येकजण आप�...