धगधगती वाळवंट: रक्त आणि माती
धूलभरल्या क्षितिजावर सूर्य मावळत होता, जणू रक्ताचा सडा शिंपडला होता. 'काळभैरव', हे नाव ऐकताच पंचक्रोशीतील लोकांच्या मनात धडकी भरत होती. तो एक क्रूर डाकू होता. त्याची नजर ज्या जमीनीवर पडली, ती जमीन रक्ताने लाल झाल्याशिवाय शांत होत नसे.
काळभैरव आणि त्याचे साथीदार, 'गरुड' नावाच्या एका निर्जन गावात आले. गरुड गाव, तसा शांत आणि सुखी होता. शेतकरी आपल्या कामात मग्न, आणि व्यापारी आपल्या धंद्यात व्यस्त. पण या शांततेवर काळभैरवाची नजर पडली होती. त्याला गरुड गावची सुपीक जमीन हवी होती.
गावात शिरताच काळभैरवाने हवेत गोळीबार केला. लोकांमध्ये भीती पसरली. तो गर्जला, "आजपासून या गावचा मालक मी! ज्याला जगायचं असेल, त्याने माझी गुलामी करावी!"
पण गरुड गावात एक असा माणूस होता, जो काळभैरवाला घाबरला नाही. त्याचं नाव होतं 'अर्जुन'. अर्जुन एक तरुण आणि शूर शेतकरी होता. त्याचे वडील, गावचे माजी सरपंच होते. त्यांनी अर्जुनाला नेहमी अन्यायविरुद्ध लढायला शिकवलं होतं.
अर्जुनने गावातील लोकांना एकत्र केले. त्याने त्यांना समजावले, "आपण जर आज गप्प बसलो, तर काळभैरव आपल्याला कायमचा गुलाम बनवेल. आपल्याला आपल्या जमिनीसाठी, आपल्या हक्कांसाठी लढायला हवं."
गावकऱ्यांनी अर्जुनाला साथ दिली. त्यांनी ठरवले की ते काळभैरवाविरुद्ध लढणार. त्यांनी आपल्या पारंपरिक हत्यारांची धार तेज केली. स्त्रिया आणि मुलांनी पुरुषांना धीर दिला.
दुसऱ्या दिवशी, काळभैरवाने गावकऱ्यांकडून खंडणी मागितली. अर्जुन पुढे आला आणि म्हणाला, "आम्ही तुला कोणतीही खंडणी देणार नाही. ही आमची जमीन आहे, आणि आम्ही ती तुझ्यासाठी सोडणार नाही."
काळभैरव हसला. तो म्हणाला, "तुला माहीत नाही, तू कोणाशी पंगा घेतला आहेस. मी तुला जिवंत सोडणार नाही."
अर्जुनने आपल्या कमरेला असलेली तलवार काढली. तो गर्जला, "मी मृत्यूला घाबरत नाही. मी माझ्या गावाला आणि माझ्या लोकांना वाचवण्यासाठी काहीही करू शकतो."
अर्जुन आणि काळभैरव यांच्यात तुंबळ युद्ध झाले. दोघांनीही आपल्या तलवारी चालवल्या. तलवारींच्या आवाजाने आकाश दुमदुमले. गावकऱ्यांनी दगडांनी आणि लाठ्यांनी काळभैरवाच्या साथीदारांवर हल्ला केला.
युद्ध खूप वेळ चालले. अनेक लोक जखमी झाले. पण गावकऱ्यांनी हार मानली नाही. ते शेवटपर्यंत लढत राहिले.
अखेरीस, अर्जुनने काळभैरवाला हरवले. त्याने काळभैरवाची तलवार हिसकावून घेतली आणि त्याच्या छातीत खुपसली. काळभैरव जमिनीवर कोसळला.
काळभैरवाच्या साथीदारांनी पळ काढला. गावकऱ्यांनी विजय मिळवला. त्यांनी एकमेकांना मिठी मारली आणि आनंद व्यक्त केला.
अर्जुन गावचा नायक बनला. त्याने गावकऱ्यांच्या मदतीने गावात पुन्हा शांतता आणि समृद्धी आणली. गरुड गाव पुन्हा एकदा हसले.
पण अर्जुनाला माहीत होते की, काळभैरवासारखे अनेक डाकू अजूनही वाळवंटात फिरत आहेत. त्यामुळे त्याने गावकऱ्यांच्या मदतीने एक मजबूत सैन्य तयार केले. त्याने आपल्या गावाची आणि आपल्या लोकांची रक्षा करण्याचे वचन दिले.
अनेक वर्षं गरुड गावाने सुख-शांती अनुभवली. अर्जुनने आपल्या शौर्याने आणि बुद्धीने गावाला सुरक्षित ठेवले. त्याची कथा पंचक्रोशीत पसरली. लोक त्याला 'वाळवंटाचा रक्षक' म्हणू लागले.
एक दिवस, गरुड गावात 'चिंगीझ' नावाचा एक नवा डाकू आला. तो काळभैरवापेक्षाही क्रूर होता. त्याने अर्जुनाच्या गावाला वेढा घातला.
चिंगीझने अर्जुनाला निरोप पाठवला, "जर तुला तुझ्या गावाला वाचवायचे असेल, तर मला शरण ये."
अर्जुनने चिंगीझला उत्तर पाठवले, "मी तुझ्यासमोर कधीही शरण येणार नाही. मी माझ्या गावाला आणि माझ्या लोकांना शेवटपर्यंत वाचवेन."
अर्जुनने गावकऱ्यांची बैठक बोलावली. त्याने त्यांना सांगितले, "चिंगीझ एक क्रूर डाकू आहे. त्याच्याशी लढणे सोपे नाही. पण आपण जर हार मानली, तर तो आपल्या सर्वांना मारून टाकेल. त्यामुळे आपल्याला शेवटपर्यंत लढायला हवं."
गावकऱ्यांनी अर्जुनाला साथ दिली. त्यांनी ठरवले की ते चिंगीझविरुद्ध लढणार. त्यांनी आपल्या शस्त्रांची धार तेज केली. स्त्रिया आणि मुलांनी पुरुषांना धीर दिला.
दुसऱ्या दिवशी, चिंगीझने गरुड गावावर हल्ला केला. गावकऱ्यांनी शौर्याने त्याचा सामना केला. अर्जुनने स्वतः आघाडी घेतली. त्याने आपल्या तलवारीने अनेक डाकू मारले.
युद्ध खूप भयंकर होते. रक्त आणि माती एकरूप झाले होते. पण गावकऱ्यांनी हार मानली नाही. ते शेवटपर्यंत लढत राहिले.
अर्जुन आणि चिंगीझ यांच्यात जोरदार लढाई झाली. दोघांनीही आपल्या तलवारी चालवल्या. तलवारींच्या आवाजाने आकाश दुमदुमले.
अखेरीस, अर्जुनने चिंगीझला हरवले. त्याने चिंगीझची तलवार हिसकावून घेतली आणि त्याच्या डोक्यात मारली. चिंगीझ जमिनीवर कोसळला.
चिंगीझच्या साथीदारांनी पळ काढला. गावकऱ्यांनी विजय मिळवला. त्यांनी एकमेकांना मिठी मारली आणि आनंद व्यक्त केला.
अर्जुन पुन्हा एकदा गावचा नायक बनला. त्याने गावकऱ्यांच्या मदतीने गावात पुन्हा शांतता आणि समृद्धी आणली. गरुड गाव पुन्हा एकदा हसले.
अर्जुनने आपल्या जीवनात अनेक संकटांचा सामना केला. पण त्याने कधीही हार मानली नाही. तो नेहमी आपल्या गावाला आणि आपल्या लोकांना वाचवण्यासाठी तत्पर राहिला. त्याची कथा पिढ्यानपिढ्या लोकांच्या मनात जिवंत राहिली.
आणि म्हणूनच, धगधगत्या वाळवंटात, रक्त आणि मातीच्या रंगात, अर्जुनाची शौर्यगाथा अजरामर झाली.
समाप्त