कालचक्र नगरी: सावल्यांचा वेध
विराटगडच्या पूर्वेला, इंद्रधनुष्याच्या रंगांनी न्हालेल्या कालचक्र नगरीत, शर्वरी नावाची एक तरुणी राहत होती. तिचे केस रात्रीच्या आकाशासारखे काळेभोर होते आणि डोळे जणू खोल समुद्रातील रहस्यमय रत्ने. शर्वरी सामान्य नव्हती. तिच्यात ‘छायांकन’ची शक्ती होती - वस्तूंवर आणि व्यक्तींवर पडणाऱ्या सावल्यांच्या माध्यमातून भविष्य पाहण्याची आणि भूतकाळात डोकावण्याची क्षमता.
कालचक्र नगरी एका प्राचीन भविष्यवेत्त्याने वसवली होती. येथील प्रत्येक गोष्टीत जादू दडलेली होती. घरांच्या भिंतींवर भविष्यकालीन चित्रे उमटायची, तर रस्त्यांवर फिरणारे प्राणी माणसांशी बोलू शकत होते. पण गेल्या काही दिवसांपासून नगरीत एक विचित्र भीती पसरली होती. लोकांच्या सावल्या गायब होत होत्या आणि ज्यांच्या सावल्या हरवत होत्या, ते हळूहळू स्मरणशक्ती गमावून बसत होते.
शर्वरी एका जुन्या, मोडकळीस आलेल्या घरात आपल्या आज्जीसोबत राहत होती. तिची आज्जी, यमुनाबाई, एक कुशल वैदू होती आणि तिला जडीबुटी आणि मंत्रांचे ज्ञान होते. यमुनाबाईने शर्वरीला तिच्या शक्तीबद्दल सांगितले होते आणि तिला सावध केले होते की या शक्तीचा उपयोग जपून करायला हवा.
एके दिवशी, शर्वरी बाजारात फिरत असताना, तिला एका माणसाची सावली जमिनीवर तरंगताना दिसली. सावली त्याच्यापासून वेगळी होऊन हवेत उडत होती. शर्वरीला धक्का बसला. तिने त्या माणसाला सावध करण्याचा प्रयत्न केला, पण तोपर्यंत खूप उशीर झाला होता. सावली एका काळ्या धुक्यात विलीन झाली आणि तो माणूस जागीच कोसळला.
शर्वरीने यमुनाबाईला घडलेली घटना सांगितली. यमुनाबाई गंभीर झाली. “शर्वरी, मला भीती आहे की ही ‘छायाहरणाची’ जादू आहे. ही जादू कालचक्र नगरीला नष्ट करू शकते. आपल्याला याचा शोध घ्यावा लागेल आणि हे थांबवावे लागेल.”
दुसऱ्या दिवशी, शर्वरी आणि यमुनाबाईने छायाहरणाच्या मुळाशी जाण्याचा निर्णय घेतला. त्यांनी सर्वात आधी त्या माणसाच्या घरी भेट दिली, ज्याची सावली हरवली होती. घरात त्यांना एक जुनी डायरी सापडली. डायरी एका जादूगाराची होती, ज्याने सावल्यांवर नियंत्रण मिळवण्याचे प्रयोग केले होते.
डायरीमध्ये एका गुप्त स्थळाचा उल्लेख होता - ‘सावलीचा बुरुज’. हा बुरुज नगरीच्या बाहेर, घनदाट जंगलात होता. शर्वरी आणि यमुनाबाईने बुरुजाच्या दिशेने प्रवास सुरू केला. रस्ता सोपा नव्हता. त्यांना अनेक अडचणींचा सामना करावा लागला. भुकेलेल्या प्राण्यांनी हल्ला केला, विषारी वेलींनी घेरले, पण त्यांनी हार मानली नाही.
अखेरीस, त्या सावलीच्या बुरुजाजवळ पोहोचल्या. बुरुज काळ्या दगडांनी बांधलेला होता आणि त्याच्याभोवती एक अनाकलनीय शांतता पसरली होती. बुरुजाच्या आत, त्यांना एक मोठी खोली दिसली. खोलीत अनेक आरसे होते आणि प्रत्येक आरशात एक सावली कैद होती.
खोलीच्या मध्यभागी, एक वृद्ध माणूस उभा होता. त्याचे डोळे लाल रंगाचे होते आणि त्याच्या चेहऱ्यावर क्रूर हास्य होते. तोच जादूगार होता, ज्याने डायरी लिहिली होती. “तुम्ही आलात? मला माहीत होते की तुम्ही नक्की येणार,” जादूगाराने तिरस्काराने म्हटले.
शर्वरीने त्याला विचारले, “तू हे काय करत आहेस? तू लोकांच्या सावल्या का चोरत आहेस?”
जादूगार हसला. “मी सावल्या चोरत नाही, मी त्यांना एकत्रित करत आहे. या सावल्यांच्या मदतीने, मी एक नवीन जग निर्माण करणार आहे, जिथे फक्त सावल्यांचे राज्य असेल.”
यमुनाबाई पुढे आली आणि म्हणाली, “तू हे कधीच करू शकत नाहीस. सावल्या माणसांचा भाग आहेत. त्यांना वेगळे करणे म्हणजे निसर्गाच्या नियमांचे उल्लंघन करणे आहे.”
जादूगाराने यमुनाबाईवर हल्ला करण्याचा प्रयत्न केला, पण शर्वरीने तिच्या ‘छायांकन’ शक्तीचा उपयोग केला. तिने जादूगाराच्या सावलीत प्रवेश केला आणि त्याच्या भूतकाळातील दुःखद घटना पाहिल्या. तिला समजले की जादूगाराने त्याची पत्नी आणि मुलगा एका दुर्घटनेत गमावले होते आणि त्यामुळे तो वेडा झाला होता.
शर्वरीने जादूगाराला समजावण्याचा प्रयत्न केला. “मला तुझ्या दुःखाची जाणीव आहे, पण तू हे जे करत आहेस, ते योग्य नाही. तू तुझ्या प्रियजनांना परत आणू शकत नाहीस, पण तू इतरांना दुःख देऊ नकोस.”
जादूगाराला शर्वरीच्या बोलण्यात तथ्य जाणवले. त्याच्या डोळ्यातून अश्रू आले. त्याला त्याच्या चुकीची जाणीव झाली. त्याने सर्व सावल्यांना मुक्त केले आणि स्वतःला पोलिसांच्या स्वाधीन केले.
कालचक्र नगरी पुन्हा एकदा आनंदी झाली. लोकांच्या चेहऱ्यावर हास्य परत आले. शर्वरी आणि यमुनाबाईने मिळून नगरीला वाचवले. शर्वरीला समजले की तिच्या शक्तीचा उपयोग फक्त भविष्य पाहण्यासाठी नाही, तर लोकांचे दुःख दूर करण्यासाठीसुद्धा होऊ शकतो.
पण ही कथा इथेच संपत नाही. काही दिवसांनंतर, शर्वरीला आणखी एक रहस्यमय गोष्ट दिसली. एका लहान मुलाची सावली त्याच्यापासून वेगळी होऊन जंगलाच्या दिशेने गेली. शर्वरीला जाणीव झाली की छायाहरणाची जादू पूर्णपणे संपलेली नाही. तिला आणखी एका मोठ्या संकटाचा सामना करायचा आहे.
शर्वरीने त्या मुलाचा पाठलाग केला आणि जंगलात प्रवेश केला. तिला एका गुहेत एक रहस्यमय चिन्ह दिसले. ते चिन्ह 'कालसर्पा'चे होते - एका प्राचीन राक्षसाचे, जो सावल्यांवर नियंत्रण ठेवू शकत होता.
शर्वरीला समजले की जादूगाराने फक्त सुरुवात केली होती. खरा खलनायक तर अजून बाकी आहे. तिला कालसर्पाचा सामना करावा लागणार आहे, पण ती एकटी नाही. तिच्यासोबत तिची आज्जी यमुनाबाई आहे आणि तिची 'छायांकन'ची शक्ती.
शर्वरीने यमुनाबाईला बोलावले आणि त्यांनी कालसर्पाच्या गुहेत प्रवेश करण्याचा निर्णय घेतला. गुहेत अंधार होता आणि भीतीदायक आवाज येत होते. अचानक, त्यांच्यासमोर कालसर्प प्रकट झाला. तो खूप मोठा आणि शक्तिशाली दिसत होता. त्याचे डोळे लाल रंगाचे होते आणि त्याच्या तोंडातून आग निघत होती.
कालसर्पाने शर्वरी आणि यमुनाबाईवर हल्ला केला. यमुनाबाईने तिच्या जडीबुटी आणि मंत्रांनी त्याचा प्रतिकार करण्याचा प्रयत्न केला, पण कालसर्प खूपच शक्तिशाली होता. शर्वरीने तिच्या 'छायांकन' शक्तीचा उपयोग करून कालसर्पाच्या सावलीत प्रवेश केला आणि त्याच्या मनात डोकावून पाहिले. तिला समजले की कालसर्प एका शापामुळे राक्षस बनला होता.
शर्वरीने कालसर्पाला शापमुक्त करण्याचा निर्णय घेतला. तिने तिच्या शक्तीचा उपयोग करून त्याच्या हृदयातील द्वेष आणि क्रोध कमी करण्याचा प्रयत्न केला. हळूहळू, कालसर्पाच्या डोळ्यातील लाल रंग कमी झाला आणि त्याच्या चेहऱ्यावर शांती दिसू लागली.
कालसर्प शापमुक्त झाला आणि पुन्हा माणूस बनला. त्याने शर्वरी आणि यमुनाबाईचे आभार मानले. त्याने सांगितले की तो एका शक्तिशाली जादूगाराने शापित केला होता, कारण त्याने जादूगाराच्या वाईट कामांना विरोध केला होता.
कालसर्पाने शर्वरीला त्या जादूगाराबद्दल माहिती दिली. तो जादूगार 'अंधकार' नावाचा होता आणि तो जगावर अंधार पसरवू इच्छित होता. अंधकार खूपच शक्तिशाली होता आणि त्याला हरवणे सोपे नव्हते.
शर्वरीने अंधकाराचा सामना करण्याचा निर्णय घेतला. तिने कालसर्प आणि यमुनाबाईच्या मदतीने एक योजना बनवली. त्यांनी अंधकाराच्या किल्ल्यात प्रवेश केला आणि त्याच्याशी युद्ध केले.
अंधकार खूपच शक्तिशाली होता आणि त्याने शर्वरी, यमुनाबाई आणि कालसर्पाला खूप त्रास दिला. पण शर्वरीने हार मानली नाही. तिने तिच्या 'छायांकन' शक्तीचा पुरेपूर उपयोग केला आणि अंधकाराच्या सावलीत प्रवेश करून त्याला कमजोर केले.
अखेरीस, शर्वरीने अंधकाराला हरवले आणि जगाला त्याच्या वाईट नजरेतून वाचवले. कालचक्र नगरी पुन्हा एकदा सुरक्षित झाली. शर्वरी एक नायिका बनली आणि तिची कथा पिढ्यानपिढ्या सांगितली जाऊ लागली.
शर्वरीला समजले की शक्तीचा उपयोग चांगल्या कामांसाठी करायला हवा आणि नेहमी सत्याच्या बाजूने उभे राहायला हवे. तिने आपल्या 'छायांकन' शक्तीचा उपयोग करून लोकांची मदत करणे सुरू ठेवले आणि कालचक्र नगरीमध्ये शांती आणि समृद्धी नांदवली.
आणि म्हणूनच, कालचक्र नगरीची कथा आजही ऐकवली जाते - एका तरुणीची कथा, जिने सावल्यांच्या माध्यमातून जगाला वाचवले.
समाप्त.