कालचक्र मेघदूत: आकाशीय नगरीचा शोध
दूर क्षितिजावर, जिथे इंद्रधनुष्याचे रंग आकाशाशी एकरूप होतात, तिथे ‘मेघमल्हार’ नावाचे एक अद्भुत साम्राज्य वसलेले होते. या साम्राज्याची निर्मिती प्राचीन जादूगारांनी केली होती, ज्यांनी वाऱ्याच्या शक्तीला आणि प्रकाशाच्या कणांना एकत्रित करून एक तरंगणारी नगरी बनवली. या नगरीत, ‘अभ्रिका’ नावाच्या एका विशेष प्रजातीचे वास्तव्य होते, ज्यांच्या अंगावर मेघांसारखी पांढरी शुभ्र त्वचा होती आणि डोळे आकाशासारखे निळे.
अभ्रिकांमध्ये, 'तारा' नावाची एक तरुण मुलगी होती. ती इतर अभ्रिकांपेक्षा वेगळी होती. तिच्या मनात सतत नवनवीन कल्पनांचे काहूर माजलेले असायचे आणि तिला जगाच्या पलीकडे काय आहे, हे जाणून घ्यायची तीव्र इच्छा होती. तिचे वडील, 'मेघराज', मेघमल्हारचे सर्वात मोठे वैज्ञानिक होते. त्यांनीच 'कालचक्र' नावाचे एक अद्भुत यंत्र बनवले होते, ज्यामुळे भूतकाळ आणि भविष्यकाळ पाहता येत होते, पण त्यात प्रवास करणे शक्य नव्हते.
एके दिवशी, तारा वडिलांच्या प्रयोगशाळेत गेली, तेव्हा तिने पाहिले की ते एका गुंतागुंतीच्या योजनेवर काम करत आहेत. तिने विचारले, "बाबा, हे काय आहे?"
मेघराज म्हणाले, "तारा, हे ‘आकाशीय मार्गदर्शक’ आहे. याच्या मदतीने आपण मेघमल्हारच्या खाली असलेल्या जगाचा शोध घेऊ शकतो. आपल्या पूर्वजांनी सांगितले आहे की खाली एक मोठी नगरी आहे, पण तिथे जाण्याचा मार्ग अजून सापडलेला नाही."
तारा उत्साहाने म्हणाली, "मी पण तुमच्यासोबत येणार!"
मेघराज हसले आणि म्हणाले, "नाही तारा, हे खूप धोकादायक आहे. तू इथेच सुरक्षित आहेस."
पण तारा ऐकणार नव्हती. तिने ठरवले की ती वडिलांच्या नकळत त्यांच्यासोबत जाणार. तिने 'आकाशीय मार्गदर्शका'च्या रचनेत मदत केली आणि त्याबद्दल सर्व माहिती मिळवली.
अखेरीस, तो दिवस उजाडला. मेघराज आणि त्यांचे सहकारी 'आकाशीय मार्गदर्शका'मध्ये बसून खाली उतरण्यास सज्ज झाले. तारा लपून त्यांच्या जहाजात चढली. जेव्हा जहाज मेघमल्हारपासून दूर जाऊ लागले, तेव्हा मेघराजला तारा दिसली.
ते रागाने म्हणाले, "तारा, तू इथे काय करत आहेस? तुला घरी जायला हवे!"
तारा म्हणाली, "मी नाही जाणार. मला पण खाली असलेल्या नगरीचा शोध घ्यायचा आहे."
आता मेघराजला काहीच करता येईना. त्यांनी ताराला सोबत ठेवण्याचा निर्णय घेतला. 'आकाशीय मार्गदर्शक' हळूहळू खाली उतरू लागले. वातावरणातील दाब बदलत होता आणि तापमान घटत होते. अभ्रिकांसाठी हे वातावरण सहन करणे कठीण होते, पण 'आकाशीय मार्गदर्शका'ने त्यांना सुरक्षित ठेवले.
अखेरीस, ते एका घनदाट जंगलात उतरले. ते जंगल त्यांनी कधीही पाहिले नव्हते. झाडे खूप उंच होती आणि त्यांची पाने विचित्र रंगांची होती. हवेत एक गूढ सुगंध दरवळत होता.
मेघराज आणि त्यांचे सहकारी जंगलात प्रवेश करत असताना, त्यांना 'वनरक्षक' भेटले. वनरक्षक हे झाडांसारखे दिसत होते. त्यांचे शरीर लाकडाचे बनलेले होते आणि डोक्यावर पानांचे मुकुट होते. त्यांनी अभ्रिकांना घेरले.
वनरक्षकांचा राजा म्हणाला, "तुम्ही कोण आहात? आणि इथे काय करत आहात?"
मेघराज म्हणाले, "आम्ही मेघमल्हारचे अभ्रिका आहोत. आम्ही तुमच्या नगरीचा शोध घेण्यासाठी आलो आहोत."
वनरक्षकांचा राजा हसला आणि म्हणाला, "तुमची नगरी? इथे कोणतीही नगरी नाही. हे फक्त जंगल आहे."
तारा म्हणाली, "नाही, आमच्या पूर्वजांनी सांगितले आहे की इथे एक नगरी आहे. ती लपलेली आहे."
वनरक्षकांचा राजा विचारमग्न झाला. मग तो म्हणाला, "ठीक आहे. मी तुम्हाला मदत करू शकतो. पण तुम्हाला एका परीक्षेला सामोरे जावे लागेल."
वनरक्षकांनी अभ्रिकांना एका मोठ्या गुहेत नेले. त्या गुहेत अनेक रहस्यमय वस्तू ठेवलेल्या होत्या. वनरक्षकांचा राजा म्हणाला, "तुम्हाला या वस्तूंमधील खरी वस्तू शोधून काढावी लागेल. जर तुम्ही यशस्वी झालात, तर आम्ही तुम्हाला नगरीचा मार्ग दाखवू."
अभ्रिकांनी वस्तूंना तपासण्यास सुरुवात केली. ताराने एक लहानसा दगड उचलला. तो दगड थंड होता, पण ताराला त्यात एक प्रकारची ऊर्जा जाणवली. तिने तो दगड राजाला दाखवला.
राजा आश्चर्यचकित झाला. तो म्हणाला, "तुम्ही जिंकलात! हा 'सत्य-शिळा' आहे. याच्या मदतीने तुम्ही लपलेली नगरी शोधू शकता."
वनरक्षकांनी अभ्रिकांना एका गुप्त मार्गावर नेले. तो मार्ग एका मोठ्या धबधब्याच्या मागे होता. धबधब्याच्या पलीकडे एक मोठी गुहा होती. त्या गुहेत, 'अंधारनगरी' वसलेली होती.
अंधारनगरी पूर्णपणे अंधारात बुडालेली होती. तिथे फक्त काळे दगड आणि विचित्र आकाराची झाडे होती. नगरीत 'छायाजन' नावाचे प्राणी राहत होते. ते पूर्णपणे काळे होते आणि त्यांचे डोळे लाल रंगाचे होते.
छायाजनांनी अभ्रिकांवर हल्ला केला. मेघराज आणि त्यांच्या सहकाऱ्यांनी त्यांचा प्रतिकार केला. ताराने 'सत्य-शिळे'चा वापर केला. 'सत्य-शिळे'च्या प्रकाशाने छायाजन कमजोर झाले. अभ्रिकांनी छायाजनांना हरवले.
तेव्हा त्यांना अंधारनगरीचा राजा भेटला. तो एका मोठ्या सिंहासनावर बसलेला होता. त्याचे नाव 'कालसर्प' होते. कालसर्प म्हणाला, "तुम्ही इथे काय करत आहात? ही माझी नगरी आहे."
मेघराज म्हणाले, "आम्ही फक्त तुमच्या नगरीला भेट देण्यासाठी आलो आहोत. आम्हाला तुमच्याशी युद्ध करायचे नाही."
कालसर्प हसला आणि म्हणाला, "तुम्ही खोटे बोलत आहात. तुम्हाला माझी शक्ती हवी आहे."
तारा म्हणाली, "नाही, आम्हाला तुमची शक्ती नको आहे. आम्हाला फक्त तुमच्याबद्दल जाणून घ्यायचे आहे."
कालसर्प ताराच्या डोळ्यात बघून म्हणाला, "तू सत्य बोलत आहेस. पण माझ्यावर विश्वास ठेवू नका. मी खूप वाईट आहे."
ताराने कालसर्पाला विचारले, "तुम्ही वाईट का आहात?"
कालसर्पने सांगितले की, "मी एका शापामुळे वाईट झालो आहे. एका प्राचीन जादूगाराने मला शाप दिला होता की मी नेहमी अंधारात राहीन."
ताराला कालसर्पाची दया आली. तिने त्याला मदत करण्याचा निर्णय घेतला. तिने 'सत्य-शिळे'चा प्रकाश कालसर्पावर टाकला. 'सत्य-शिळे'च्या प्रकाशाने कालसर्पावरील शाप कमी झाला.
कालसर्प पुन्हा चांगला झाला. त्याने अभ्रिकांचे आभार मानले. त्याने त्यांना अंधारनगरीतून बाहेर पडण्याचा मार्ग दाखवला.
अभ्रिका 'आकाशीय मार्गदर्शका'मध्ये बसून मेघमल्हारकडे परतले. ताराने एक नवीन अनुभव घेतला होता. तिला जगाच्या पलीकडे काय आहे, हे समजले होते. तिने ठरवले की ती नेहमी इतरांना मदत करेल आणि जगाला चांगले बनवण्याचा प्रयत्न करेल.
मेघमल्हारमध्ये परतल्यावर, ताराचे सर्वत्र कौतुक झाले. तिने आपल्या वडिलांना आणि आपल्या लोकांना एका नवीन जगाचा परिचय करून दिला होता. तारा आता एक नायिका बनली होती. आणि तिची कथा मेघमल्हारमध्ये कायम स्मरणात राहिली.
समाप्त.