अश्रूंची कहाणी, सागराची गाणी
गणपती बाप्पा मोरया! गावखेड्यातील एका लहानशा घरात, रखमा आणि तिचा नातू, चिंटू, दोघेच राहत होते. रखमा आजी म्हणजे साक्षात मायेचा सागर. तिची दृष्टी कमजोर झाली असली तरी, तिच्या मनात चिंटूसाठी असलेली माया अजूनही तितकीच ताजीतवानी होती. चिंटू म्हणजे गावभर उंडगणारा, खोडकर, पण तितकाच प्रेमळ मुलगा. रखमा आजी त्याला रोज छान छान गोष्टी सांगायची. त्या गोष्टींमधून त्याला जीवनातील अनेक चांगल्या गोष्टी शिकायला मिळत असत.
एके दिवशी, चिंटू आजीला म्हणाला, "आजी, मला समुद्राबद्दल सांग ना! तो कसा असतो? किती मोठा असतो?" रखमा आजी हसली. तिने चिंटूला जवळ घेतले आणि म्हणाली, "समुद्र? अरे, समुद्र म्हणजे अथांग! त्याची खोली कोणालाही मोजता येत नाही. त्याचे पाणी खारट असते, पण त्या पाण्यात जीवसृष्टी खूप मोठी असते. समुद्राच्या लाटा नेहमी किनाऱ्यावर आदळत असतात, जणू काही त्या आपल्याशी बोलत आहेत."
चिंटूला समुद्राबद्दल खूप कुतूहल वाटले. त्याने ठरवले की तो एकदा तरी समुद्र बघायला जाणार. पण त्याला माहित होते की हे स्वप्न पूर्ण करणे सोपे नाही. कारण त्यांच्या गावातून समुद्र खूप दूर होता आणि त्यांच्याकडे जाण्यासाठी पुरेसे पैसेही नव्हते.
दिवसेंदिवस चिंटूची समुद्राला भेटण्याची इच्छा वाढतच होती. तो रोज समुद्राबद्दल नवनवीन गोष्टी विचारून आजीला हैराण करायचा. एके दिवशी, रखमा आजीने त्याला एक गोष्ट सांगितली. ती म्हणाली, "चिंटू, समुद्राच्या पाण्यात जादू असते. जर तू खरया मनाने काही मागितलंस, तर समुद्र नक्कीच तुझी इच्छा पूर्ण करतो."
चिंटूला खूप आनंद झाला. त्याने ठरवले की तो समुद्राकडे जाऊन त्याला आपल्या इच्छा सांगणार. पण जायचे कसे, हा प्रश्न अजूनही त्याच्यासमोर उभा होता.
एके दिवशी गावात यात्रा भरली. यात्रेत खूप सारे लोक आले होते. चिंटू आणि रखमा आजीसुद्धा यात्रेत गेले. यात्रेत चिंटूला एक जादूगार दिसला. जादूगाराने एका क्षणात अनेक गोष्टी गायब केल्या. चिंटूला वाटले की जादूगार त्याला समुद्रापर्यंत पोहोचायला मदत करू शकेल.
चिंटू जादूगाराजवळ गेला आणि त्याला म्हणाला, "जादूगार काका, तुम्ही मला समुद्रापर्यंत पोहोचवू शकता का?" जादूगाराने चिंटूकडे पाहिले आणि हसला. तो म्हणाला, "समुद्रापर्यंत जायचे आहे? त्यासाठी जादूची नाही, तर धैर्याची गरज आहे. "
जादूगाराने चिंटूला एक छोटीशी शिंपली दिली आणि म्हणाला, "ही शिंपली समुद्रापर्यंत पोहोचायला तुझी मदत करेल. पण लक्षात ठेव, प्रवास खूप कठीण असेल."
चिंटूने जादूगाराला धन्यवाद दिले आणि तो शिंपली घेऊन घरी परतला. त्याने रखमा आजीला सर्व घटना सांगितली. रखमा आजी थोडी घाबरली, पण तिला चिंटूच्या जिद्दीवर विश्वास होता. तिने चिंटूला आशीर्वाद दिला आणि त्याला प्रवासाला जाण्याची परवानगी दिली.
दुसऱ्या दिवशी सकाळी, चिंटूने आपली छोटीशी बॅग घेतली. बॅगेत त्याने थोडेसे खाऊ आणि पाणी घेतले. त्याने रखमा आजीचा निरोप घेतला आणि समुद्राच्या दिशेने प्रवास सुरू केला.
चिंटू चालत चालत जंगलातून, डोंगरातून आणि वाळवंटातून गेला. त्याला खूप त्रास झाला, पण त्याने हार मानली नाही. त्याला समुद्राला भेटायची तीव्र इच्छा होती. अनेक दिवस आणि रात्रं चालल्यानंतर, त्याला दूर समुद्राची झलक दिसली.
चिंटू आनंदाने नाचू लागला. तो धावत समुद्राच्या दिशेने गेला. समुद्राच्या किनाऱ्यावर पोहोचल्यावर त्याने समुद्राला नमस्कार केला. त्याने आपल्या हातातली शिंपली समुद्रात टाकली आणि समुद्राला आपली इच्छा सांगितली.
"समुद्रा, मला तुझ्याबद्दल खूप प्रेम आहे. मला तुझ्या लाटांमध्ये खेळायचे आहे, तुझ्या पाण्यात डुंबायचे आहे. माझी इच्छा पूर्ण कर."
चिंटूने डोळे मिटून प्रार्थना केली. थोड्या वेळाने त्याने डोळे उघडले. त्याला समोर एक अद्भुत दृश्य दिसले. समुद्राच्या लाटा त्याला स्पर्श करत होत्या आणि त्या लाटांमधून एक सुंदर परी प्रकट झाली.
परी म्हणाली, "चिंटू, मी तुझ्या भक्तीने प्रसन्न झाले आहे. तू खूप चांगला मुलगा आहेस. तू नेहमी इतरांची मदत करतोस. तुझी इच्छा पूर्ण होईल."
परीने आपल्या जादूने चिंटूला समुद्रात फिरवले. चिंटू समुद्राच्या लाटांमध्ये खेळला, त्याने समुद्रातील मासे आणि इतर जलचर प्राणी पाहिले. त्याला खूप आनंद झाला.
संध्याकाळ झाली. परीने चिंटूला परत किनाऱ्यावर सोडले. तिने त्याला एक मौल्यवान मोती दिला आणि म्हणाली, "हा मोती तुझ्याकडे ठेव. हा तुला नेहमी मदत करेल."
चिंटूने परीला धन्यवाद दिले. तो मोती घेऊन आपल्या गावी परतला. त्याने रखमा आजीला सर्व घटना सांगितली. रखमा आजीला खूप आनंद झाला.
चिंटूने समुद्राला दिलेले वचन पूर्ण केले. त्याने नेहमी इतरांची मदत केली आणि आपल्या गावात आनंदी वातावरण निर्माण केले.
आणि अशाप्रकारे, चिंटूची समुद्राला भेटण्याची कहाणी गावात अमर झाली.
कथा समाप्त.
***
गावात एक गरीब शेतकरी होता, त्याचे नाव किसन. किसन खूप प्रामाणिक आणि कष्टाळू होता. तो दिवसभर शेतात काम करायचा आणि आपल्या कुटुंबाचे पालनपोषण करायचा. त्याला पत्नी आणि दोन मुले होती. त्याचे जीवन साधे आणि समाधानी होते, पण त्याच्या मनात एक खंत होती. त्याला लिहिता वाचता येत नव्हते.
गावातील शाळेत लहान मुले शिकायला जात होती, तेव्हा किसनलाही वाटायचे की आपणही शिकावे. पण परिस्थितीमुळे त्याला शाळेत जाणे शक्य नव्हते. त्याला आपल्या कुटुंबासाठी काम करणे गरजेचे होते.
एक दिवस, गावात एक नवीन शिक्षक आले. त्यांचे नाव होते, गुरुजी. गुरुजी खूप दयाळू आणि ज्ञानी होते. त्यांनी गावात प्रौढ शिक्षण वर्ग सुरू केला. किसनला ही गोष्ट कळल्यावर खूप आनंद झाला. त्याने ठरवले की तोसुद्धा प्रौढ शिक्षण वर्गात जाईल.
किसनने आपल्या पत्नीला याबद्दल सांगितले. पत्नीलाही खूप आनंद झाला. तिने किसनला प्रोत्साहन दिले. किसन रोज संध्याकाळी शेतातून घरी आल्यावर, गुरुजींच्या वर्गात जायचा. तो मन लावून अभ्यास करायचा.
गुरुजी किसनला खूप मदत करायचे. ते त्याला अक्षरे ओळखायला शिकवायचे, शब्द वाचायला शिकवायचे आणि वाक्य लिहायला शिकवायचे. किसन हळूहळू लिहायला आणि वाचायला शिकला. त्याला खूप आनंद झाला.
आता किसनला जगाची नविन दृष्टी मिळाली होती. तो वर्तमानपत्र वाचू शकत होता, पुस्तके वाचू शकत होता. त्याला जगामध्ये काय चालले आहे, हे समजू लागले होते. त्याने आपल्या मुलांनाही शाळेत पाठवले.
एक दिवस, गावात एक मोठी समस्या आली. गावातील जमीनदाराने शेतकऱ्यांकडून जास्त कर वसूल करायला सुरुवात केली. गरीब शेतकरी त्रस्त झाले. त्यांनी जमीनदाराला विरोध करायचे ठरवले. पण त्यांना योग्य मार्गदर्शन मिळत नव्हते.
तेव्हा किसन पुढे आला. त्याने शेतकऱ्यांना एकत्र केले. त्याने त्यांना कायद्याबद्दल माहिती दिली. त्याने शेतकऱ्यांसाठी एक समिती स्थापन केली. त्या समितीने जमीनदाराविरुद्ध लढा दिला. अखेरीस, शेतकऱ्यांचा विजय झाला. जमीनदाराला आपला निर्णय मागे घ्यावा लागला.
गावातील लोकांनी किसनचे खूप कौतुक केले. त्यांनी त्याला आपला नेता मानले. किसनने आपल्या ज्ञानाचा उपयोग समाजाच्या कल्याणासाठी केला. त्याने सिद्ध केले की शिक्षणामुळे माणूस किती मोठा बदल घडवू शकतो.
किसनने आपल्या मुलांना चांगले शिक्षण दिले. त्याची मुले मोठी झाल्यावर डॉक्टर आणि इंजिनियर झाली. त्यांनी आपल्या गावाला आणि देशाला खूप मोठे योगदान दिले.
किसनने आपले जीवन सार्थ केले. त्याने गरिबीत जन्म घेतला, पण आपल्या कष्टाने आणि ज्ञानाने त्याने आपले जीवन बदलले. त्याने इतरांनाही प्रेरणा दिली. किसनची कहाणी आजही लोकांच्या मनात जिवंत आहे.
कथा समाप्त.
***
मुंबई शहराच्या गजबजाटात, एका इमारतीच्या दहाव्या मजल्यावर मीरा नावाची तरुणी राहत होती. मीरा एक सॉफ्टवेअर इंजिनियर होती आणि एका मोठ्या कंपनीत काम करत होती. तिचे जीवन कामामध्ये व्यस्त होते, पण तिच्या मनात एक रिकामी जागा होती. तिला एका अशा व्यक्तीची गरज होती, जो तिच्यावर प्रेम करेल, तिची काळजी घेईल.
मीरा सोशल मीडियावर खूप ऍक्टिव्ह होती. ती रोज नवनवीन लोकांबरोबर बोलत असे. एके दिवशी, तिची ओळख विराज नावाच्या एका मुलाशी झाली. विराज एक लेखक होता आणि तो पुण्याला राहत होता. दोघांमध्ये बोलणे सुरू झाले. त्यांना एकमेकांचे विचार खूप आवडले. ते रोज तासनतास बोलत असत.
मीरा आणि विराज एकमेकांच्या प्रेमात पडले. त्यांनी एकमेकांना भेटायचे ठरवले. मीरा पुण्याला विराजला भेटायला गेली. त्यांची पहिली भेट खूप छान झाली. त्यांना असे वाटले की ते एकमेकांना खूप वर्षांपासून ओळखतात.
मीरा आणि विराजने लग्न करण्याचा निर्णय घेतला. मीराने मुंबईमधील नोकरी सोडली आणि ती पुण्याला विराजसोबत राहायला आली. त्यांनी साध्या पद्धतीने लग्न केले. त्यांचे जीवन खूप आनंदी होते. ते दोघेही एकमेकांवर खूप प्रेम करत होते.
एक दिवस, विराजला एक मोठी संधी मिळाली. त्याला एका आंतरराष्ट्रीय प्रकाशकाने आपली नवीन कादंबरी प्रकाशित करण्याची ऑफर दिली. विराज खूप खुश झाला. त्याने मीराला ही गोष्ट सांगितली. मीरालाही खूप आनंद झाला.
विराजने दिवसरात्र मेहनत करून आपली कादंबरी पूर्ण केली. कादंबरी प्रकाशित झाली आणि ती खूप यशस्वी झाली. विराज एका रात्रीत खूप प्रसिद्ध झाला. त्याचे नाव जगभर पसरले.
विराजच्या यशाने मीराला खूप आनंद झाला. तिला आपल्या नवऱ्याचा अभिमान होता. पण विराजच्या प्रसिद्धीमुळे त्यांच्या नात्यात थोडा बदल झाला. विराज कामामध्ये खूप व्यस्त झाला. त्याला मीरासाठी वेळ मिळत नव्हता.
मीरा एकटी पडली. तिला विराजची खूप आठवण येत होती. ती विराजला भेटायला तळमळत होती. पण विराजकडे तिच्यासाठी वेळ नव्हता.
एके दिवशी, मीराने विराजला आपल्या भावनांबद्दल सांगितले. तिने विराजला सांगितले की तिला त्याची गरज आहे. विराजला आपल्या चुकीची जाणीव झाली. त्याने ठरवले की तो आपल्या कामातून थोडा वेळ काढून मीराला देईल.
विराजने आपल्या कामातून वेळ काढला आणि तो मीरासोबत फिरायला गेला. त्यांनी एकमेकांना खूप वेळ दिला. त्यांचे प्रेम पुन्हा ताजे झाले. त्यांना समजले की प्रेम आणि नात्यांमध्ये संतुलन राखणे खूप महत्त्वाचे आहे.
मीरा आणि विराजने आपले जीवन पुन्हा आनंदाने जगायला सुरुवात केली. त्यांनी एकमेकांना साथ दिली आणि एकमेकांवर प्रेम केले. त्यांची कहाणी जगाला एक संदेश देते की प्रेम हे सर्वात मोठे सत्य आहे.
कथा समाप्त.