अमृतवेला आणि अंधारनगरी
काळोख्या रात्री किर्र शांतता भंग पावत होती. चांदण्यांनी भरलेल्या आकाशाखाली, 'अमृतवेला' नावाची एक अद्भुत नगरी वसलेली होती. हि नगरी सामान्य माणसांना दिसत नसे. ती फक्त जादूगारांना आणि ज्यांच्या नशिबात अद्भुत गोष्टी पाहण्याचे भाग्य असते, त्यांनाच दिसे.
अमृतवेलेत, रंगांची उधळण होती. इमारती इंद्रधनुष्याप्रमाणे सप्तरंगी होत्या आणि रस्त्यांवर सोनचाफ्याच्या फुलांचा सडा पडलेला असे. हवेत मध आणि चंदन यांचा सुगंध दरवळत होता. पण या सुंदर नगरीत एक रहस्य दडलेले होते.
सई, एक वीस वर्षांची तरुणी, अमृतवेलेत राहात होती. ती सामान्य नव्हती. तिच्यात अद्भुत शक्ती होती. ती हवेतील आवाज ऐकू शकत होती, भविष्य पाहू शकत होती आणि तिच्या डोळ्यांनी लोकांना शांत करू शकत होती. सईला तिची शक्ती लहानपणापासूनच माहीत होती, पण तिने ती कधी वापरली नव्हती. तिला भीती वाटत होती, की तिच्या शक्तीमुळे लोकांमध्ये गैरसमज निर्माण होईल.
एके दिवशी, अमृतवेलेत एक विचित्र घटना घडली. शहरावर अंधाराचे सावट पसरले. रस्ते ओसाड पडले आणि लोकांच्या चेहऱ्यावरील हास्य गायब झाले. अमृतवेलेतील जादू हळूहळू कमी होऊ लागली. सईला कळेना, हे काय चालले आहे.
शहरातील ज्येष्ठ जादूगारांनी एकत्र येऊन विचारविनिमय केला. त्यांना समजले, की 'अंधारनगरी' नावाचे एक दुष्ट साम्राज्य अमृतवेलेवर हल्ला करणार आहे. अंधारनगरीचा राजा 'कालभैरव' हा अत्यंत क्रूर आणि शक्तिशाली होता. त्याला अमृतवेलेची जादू आणि सौंदर्य नष्ट करायचे होते.
कालभैरवाने आपल्या सैनिकांना अमृतवेलेत पाठवले. अंधारनगरीचे सैनिक काळ्या रंगाच्या घोड्यांवर स्वार होऊन आले होते. त्यांच्या हातात धारदार तलवारी होत्या आणि ते लोकांवर अत्याचार करत होते. अमृतवेलेतील लोकांनी प्रतिकार करण्याचा प्रयत्न केला, पण ते अंधारनगरीच्या सैनिकांसमोर टिकू शकले नाहीत.
सईने हे सर्व पाहिले आणि तिचे मन तिळतिळ तुटले. तिला आता गप्प बसणे शक्य नव्हते. तिने ठरवले, की ती अमृतवेलेला वाचवणार. तिने आपल्या आईवडिलांना सांगितले, की ती अंधारनगरीच्या विरोधात लढायला जाणार आहे. तिच्या आईवडिलांनी तिला आशीर्वाद दिला आणि तिला विजयी होण्याची प्रेरणा दिली.
सईने आपल्या मित्रांना एकत्र केले. तिच्यासोबत अर्जुन नावाचा एक बलवान योद्धा होता, मीरा नावाची एक चतुर जादूगार होती आणि विक्रम नावाचा एक बुद्धिमान शास्त्रज्ञ होता. या सर्वांनी मिळून अंधारनगरीच्या विरोधात लढण्याची योजना बनवली.
अर्जुनने आपल्या तलवारीने अंधारनगरीच्या सैनिकांशी लढाई केली. मीराने आपल्या जादूने सैनिकांवर हल्ला केला आणि विक्रमने आपल्या वैज्ञानिक ज्ञानाचा उपयोग करून सैनिकांसाठी सापळे बनवले.
सईने आपल्या शक्तीचा उपयोग करून लोकांमध्ये आत्मविश्वास निर्माण केला. तिने आपल्या डोळ्यांनी सैनिकांना शांत केले आणि त्यांना लढाई थांबवण्यास सांगितले. तिची शक्ती पाहून अंधारनगरीचे सैनिक गोंधळले आणि त्यांनी माघार घ्यायला सुरुवात केली.
पण कालभैरव इतका सहज हरणारा नव्हता. त्याने स्वतः युद्धात उतरण्याचा निर्णय घेतला. तो एका मोठ्या राक्षसासारखा दिसत होता. त्याचे डोळे लाल रंगाचे होते आणि त्याच्या तोंडातून आग ओकत होती.
कालभैरवाने सई आणि तिच्या मित्रांवर हल्ला केला. अर्जुन आणि मीराने त्याला थांबवण्याचा प्रयत्न केला, पण ते त्याच्या शक्तीसमोर टिकू शकले नाहीत. कालभैरवाने सईला पकडले आणि तिला मारण्याचा प्रयत्न केला.
सईने हार मानली नाही. तिने आपल्या मनातली भीती दूर केली आणि आपल्या शक्तीचा पूर्ण उपयोग करण्याचा निर्णय घेतला. तिने आपले डोळे मिटले आणि एक दीर्घ श्वास घेतला. मग तिने आपले डोळे उघडले. तिच्या डोळ्यांमध्ये एक वेगळेच तेज दिसत होते.
सईने आपल्या डोळ्यांनी कालभैरवाकडे पाहिले. तिच्या डोळ्यांतील शक्तीने कालभैरवाला शांत केले. कालभैरवाची क्रूरता कमी झाली आणि त्याच्या चेहऱ्यावर पश्चात्ताप दिसू लागला.
सईने कालभैरवाला सांगितले, की अंधारनगरीमध्ये प्रेम आणि शांती पसरवणे किती महत्त्वाचे आहे. तिने त्याला सांगितले, की द्वेष आणि क्रूरता या जगात काहीच निर्माण करू शकत नाही. कालभैरवाला सईच्या बोलण्यात तथ्य जाणवले.
कालभैरवाने आपली चूक मान्य केली आणि त्याने अंधारनगरीमध्ये शांती प्रस्थापित करण्याचे वचन दिले. त्याने आपल्या सैनिकांना परत बोलावले आणि अमृतवेलेवरील हल्ला थांबवला.
अमृतवेलेत पुन्हा एकदा आनंद आणि उत्साह परतला. रस्ते फुलांनी भरले आणि लोकांच्या चेहऱ्यावर हास्य दिसू लागले. सईने आपल्या शक्तीचा उपयोग करून अमृतवेलेला वाचवले होते. तिने हे सिद्ध केले, की प्रेम आणि शांतीने द्वेषावर विजय मिळवता येतो.
सई आता अमृतवेलेची नायिका बनली होती. लोकांनी तिचा आदर केला आणि तिच्यावर प्रेम केले. सईने आपल्या मित्रांसोबत मिळून अमृतवेलेला आणखी सुंदर आणि सुरक्षित बनवले.
अमृतवेलेची कथा दूरवर पसरली. लोकांना समजले, की जगात अजूनही जादू आणि चमत्कार अस्तित्वात आहेत. आणि हेही समजले की, चांगल्या गोष्टींसाठी लढायला कधीही मागे हटू नये.
अमृतवेला, एका अंधारलेल्या रात्रीनंतर, पुन्हा एकदा प्रकाशाने उजळून निघाली. आणि सई, एका सामान्य मुलीपासून नायिका बनली. तिची कथा युगानुयुगे लोकांच्या मनात जिवंत राहील.
***
पण, खरी गोष्ट तर अजून बाकी आहे. सईला लवकरच कळले की, कालभैरवाचा पश्चात्ताप हा केवळ एक देखावा होता. तो अजूनही अमृतवेलेला नष्ट करण्याच्या संधीच्या शोधात होता. त्याने आपल्या सैनिकांना अमृतवेलेच्या आजूबाजूच्या जंगलात लपवून ठेवले होते आणि योग्य वेळेची वाट पाहत होता.
सईला एका रात्री स्वप्न पडले. त्या स्वप्नात तिला एक वृद्ध जादूगार दिसले. त्या जादूगाराने तिला सांगितले की, कालभैरवाची खरी शक्ती एका प्राचीन शापित खंजिरात आहे. जोपर्यंत तो खंजीर त्याच्या हातात आहे, तोपर्यंत त्याला हरवणे शक्य नाही. तो खंजीर 'कालसर्प' पर्वताच्या गुहेत लपलेला आहे.
सईने अर्जुन, मीरा आणि विक्रमला स्वप्नाबद्दल सांगितले. त्यांनी ठरवले की ते 'कालसर्प' पर्वतावर जाऊन तो खंजीर शोधून काढतील आणि कालभैरवाला पराभूत करतील.
कालसर्प पर्वताचा रस्ता अत्यंत खडतर होता. घनदाट जंगल, उंच डोंगर आणि खोल दऱ्या पार करत ते चौघे पुढे निघाले. वाटेत त्यांना अनेक अडचणी आल्या. भुकेल्या प्राण्यांनी त्यांच्यावर हल्ला केला, विषारी वनस्पतींनी त्यांना त्रास दिला, पण त्यांनी हार मानली नाही.
अखेरीस ते कालसर्प पर्वताच्या गुहेत पोहोचले. गुहेत अंधार होता आणि थंडगार हवा वाहत होती. त्यांना एका प्राचीन शास्त्राचा नकाशा सापडला, ज्यामध्ये खंजिराचा मार्ग दाखवला होता.
नकाशाच्या मदतीने ते खंजिरापर्यंत पोहोचले. खंजीर एका दगडावर ठेवलेला होता आणि त्याच्याभोवती जादुई वलय तयार झाले होते. मीराने आपल्या जादूने ते वलय तोडले आणि अर्जुनने खंजीर उचलला.
खंजीर हातात येताच अर्जुनला एका वेगळ्याच शक्तीचा अनुभव आला. त्याला जाणवले की खंजीरात कालभैरवाची दुष्ट शक्ती कैद आहे. त्याने ठरवले की तो या शक्तीचा उपयोग कालभैरवाला हरवण्यासाठी करेल.
ते चौघे अमृतवेलेकडे परत निघाले. त्यांना माहीत होते की कालभैरव त्यांच्यासाठी वाट पाहत असेल. आणि तसेच झाले. अमृतवेलेच्या वेशीवर कालभैरव आपल्या सैनिकांसोबत उभा होता.
कालभैरव खंजीर पाहून खूपच संतापला. त्याने आपल्या सैनिकांना हल्ला करण्याचा आदेश दिला. पुन्हा एकदा युद्ध सुरू झाले. अर्जुनने खंजीर उपसून कालभैरवावर हल्ला केला. खंजीराच्या शक्तीने कालभैरवाची दुष्ट शक्ती कमी झाली.
सईने आपल्या डोळ्यांनी सैनिकांना शांत करण्याचा प्रयत्न केला. मीराने जादूने कालभैरवाच्या सैनिकांवर हल्ला केला आणि विक्रमने वैज्ञानिक उपकरणांचा वापर करून सैनिकांना गोंधळात पाडले.
अखेरीस अर्जुनने कालभैरवाला खंजीराने मारले. कालभैरवाचा अंत झाला आणि अंधारनगरीची दुष्ट शक्ती नष्ट झाली. अमृतवेलेवरचे संकट टळले.
अमृतवेलेत पुन्हा एकदा आनंदाचे वातावरण पसरले. लोकांनी सई, अर्जुन, मीरा आणि विक्रमचे आभार मानले. त्यांनी त्यांना आपले नायक मानले.
सईने ठरवले की ती यापुढे आपल्या शक्तीचा उपयोग लोकांच्या भल्यासाठी करेल. तिने अमृतवेलेला एक आदर्श नगरी बनवण्याचा संकल्प केला. आणि तिने तो पूर्णही केला.
अमृतवेला नेहमीच शांती आणि समृद्धीचे प्रतीक बनून राहिली. आणि सईची कथा पिढ्यानपिढ्या लोकांच्या मनात प्रेरणा देत राहिली.
समाप्त.