आजीची शिदोरी आणि डोंगराची हाक
```html
माझ्या आठवणींच्या पेटीत जपून ठेवलेला एक अनमोल खजिना म्हणजे आजीची शिदोरी. ती शिदोरी नुसती अन्नाची नव्हती, तर ती होती प्रेम, आपुलकी आणि संस्कारांची. लहानपणी, गावच्या शाळेत जाताना आजी माझ्या हातात ती शिदोरी द्यायची, तेव्हा जणू काही तिने मला जग जिंकण्याची ताकद दिली आहे, असं वाटायचं.
आमचं गाव डोंगराच्या कुशीत वसलेलं. हिरवीगार झाडी, खळखळणारे झरे आणि पक्षांचा किलबिलाट... हेच आमच्या जीवनाचं संगीत होतं. शहरातल्या धकाधकीच्या जीवनापेक्षा कितीतरी शांत आणि सुंदर!
आजी म्हणजे साक्षात अन्नपूर्णा. सकाळी उठल्यापासून तिची धावपळ सुरू व्हायची. चुलीवरच्या जाळाच्या साक्षीने ती वेगवेगळ्या भाज्या, भाकरी आणि चटण्या बनवायची. तिच्या हातची चव अजूनही माझ्या जिभेवर रेंगाळते आहे.
शिदोरीत नेहमी ज्वारीची भाकरी, पिठलं, कांद्याची चटणी आणि थोडंसं लोणचं असायचं. कधी कधी ती गुळाची पोळी पण टाकायची. मला आठवतंय, एकदा माझ्या शाळेतल्या एका मित्राला आजीच्या हातची भाकरी खूप आवडली होती. त्यानं माझी भाकरी चोरून खाल्ली, तेव्हा मला खूप राग आला होता. पण नंतर आजीनं त्याला पण भाकरी दिली, तेव्हा माझा राग कुठच्या कुठे पळून गेला.
शाळेतून घरी परतताना, डोंगरावरून येणारी थंडगार हवा अंगाला स्पर्श करायची आणि मनात एक वेगळीच ऊर्जा निर्माण व्हायची. घरी गेल्यावर आजी मायेनं जवळ घ्यायची आणि दिवसभर काय काय केलं, हे विचारायची. तिच्या प्रश्नांना उत्तरं देताना मला खूप आनंद व्हायचा.
आजीनं मला अनेक गोष्टी शिकवल्या. प्रामाणिकपणे जगायला, दुसऱ्यांना मदत करायला आणि निसर्गावर प्रेम करायला शिकवलं. ती नेहमी म्हणायची, "माणूस कितीही मोठा झाला तरी त्याने आपल्या मातीला विसरू नये."
एक दिवस, माझ्या वडिलांना शहरात नोकरी मिळाली आणि आम्हाला गाव सोडून शहरात जावं लागलं. मला आठवतंय, गाव सोडताना माझं मन खूप उदास झालं होतं. मला वाटत होतं, मी माझं सर्वस्व गमावून बसलो आहे.
शहरातलं जीवन गावापेक्षा खूप वेगळं होतं. इथे माणसं धावत होती, पण कुणाला कुणाकडे बघायला वेळ नव्हता. मला माझ्या गावाची, माझ्या आजीची आणि तिच्या हातच्या शिदोरीची खूप आठवण येत होती.
शहरात आल्यानंतर मी शाळेत मन लावून अभ्यास करायला लागलो. मला डॉक्टर व्हायचं होतं. कारण मला माझ्या गावातील लोकांची सेवा करायची होती.
वर्षं सरली आणि मी डॉक्टर झालो. मला एका मोठ्या हॉस्पिटलमध्ये नोकरी मिळाली. पण माझं मन अजूनही माझ्या गावातच रमत होतं.
एक दिवस, मला माझ्या आजीचा फोन आला. ती खूप आजारी होती. मी लगेच गावाला जायला निघालो.
गावाला पोहोचल्यावर मी पाहिलं, आजी खूप कमजोर झाली होती. तिला ओळखणं पण कठीण झालं होतं. मी तिच्याजवळ बसलो आणि तिची विचारपूस केली. तिने मला ओळखलं आणि तिच्या डोळ्यातून आनंदाचे अश्रू आले.
आजीनं मला सांगितलं, "माझी इच्छा आहे की तू आपल्या गावातच लोकांची सेवा करावीस."
मी आजीला वचन दिलं की मी तिची इच्छा पूर्ण करेन. काही दिवसांनी आजी वारली. तिच्या जाण्याने माझ्या जीवनात एक मोठी पोकळी निर्माण झाली.
आजीच्या स्मरणार्थ, मी माझ्या गावात एक छोटा दवाखाना सुरू केला. मी गरीब आणि गरजू लोकांची मोफत तपासणी करतो आणि त्यांना औषधं देतो.
आजही मला आजीच्या हातच्या शिदोरीची आठवण येते. ती शिदोरी नुसती अन्न नव्हती, तर ती होती माझ्या जीवनाचा आधार. आजीनं मला जे संस्कार दिले, तेच माझ्या जीवनाची दिशा ठरवतात.
मी माझ्या गावाला आणि माझ्या आजीला कधीच विसरणार नाही. कारण तेच माझ्या जीवनाचे खरे आधार आहेत.
आता, जेव्हा मी डोंगराकडे पाहतो, तेव्हा मला आजीची हाक ऐकू येते. ती हाक मला माझ्या कर्तव्याची आठवण करून देते आणि मला प्रेरणा देते की मी माझ्या गावाला आणि माझ्या लोकांची सेवा करत राहावी.
आणि म्हणूनच, आजीची शिदोरी आणि डोंगराची हाक, माझ्या जीवनाचा अविभाज्य भाग बनले आहेत.
***
आजही मला आठवतं, एकदा गावात मोठी यात्रा भरली होती. आजीनं माझ्यासाठी खास पुरणपोळी बनवली होती. ती पुरणपोळी खाऊन मी इतका खुश झालो होतो की, मी पूर्ण गावात उधळलो होतो. त्या दिवशी आजीनं मला खूप मारलं, पण नंतर मायेनं जवळ घेऊन समजावलं सुद्धा. आजी खरंच खूप प्रेमळ होती.
आजी नेहमी म्हणायची, "आपल्या संस्कृतीला जपा. आपले सण-उत्सव साजरे करा. कारण ह्याच गोष्टी आपल्याला एकत्र ठेवतात."
आणि म्हणूनच, मी आजही आपल्या गावातील सण-उत्सव मोठ्या उत्साहाने साजरे करतो. कारण मला माहित आहे, आजीची शिकवण माझ्यासोबत आहे.
माझ्या जीवनातील प्रत्येक क्षणाला आजीची आठवण येते. ती माझ्यासाठी एक प्रेरणास्रोत आहे. आणि मला विश्वास आहे, ती नेहमी माझ्यासोबत असेल.
आजी, तू मला खूप काही दिलं. तुझ्या ऋणातून मी कधीच मुक्त होऊ शकत नाही. पण मी तुला वचन देतो, मी नेहमी तुझ्या शिकवणीनुसार चालेल आणि आपल्या गावाला मोठं नाव लौकिक मिळवून देईन.
धन्यवाद आजी!
स्मृतिगंध...
```