चंद्रकमळा आणि जलदैवाचा शाप
दूर डोंगरांच्या पलीकडे, जिथे इंद्रधनुष्य जमिनीला टेकतात, तिथे ‘स्वर्णनगरी’ नावाची एक अद्भुत नगरी होती. ही नगरी सोन्याच्या खाणींनी आणि हिऱ्या-माणकांच्या नद्यांनी समृद्ध होती. पण स्वर्णनगरीची खरी ओळख होती, तिथल्या चंद्रकमळांच्या बागा. चंद्रकमळे फक्त रात्री फुलत आणि त्यांच्या प्रकाशाने संपूर्ण नगरी उजळून निघत असे.
या नगरीत चंद्रलेखा नावाची एक सुंदर राजकुमारी राहत होती. तिचे डोळे काजव्यांसारखे चमकणारे आणि केस रात्रीच्या आकाशासारखे काळे होते. चंद्रलेखाला चंद्रकमळांची विशेष आवड होती. ती रोज रात्री बागेत जाऊन चंद्रकमळांशी बोलत असे, त्यांना गाणी ऐकवत असे.
एके रात्री, चंद्रलेखा बागेत फिरत असताना, तिला एका विहिरीत बुडबुडे येताना दिसले. तिने डोकावून पाहिले, तर तिला एक तरुण दिसला. तो पाण्याने वेढलेला होता, पण त्याला काही इजा झाली नव्हती. तो जलदेव होता, जलाचा राजकुमार - वरुण.
वरुण स्वर्णनगरीच्या खाली असलेल्या जललोकातून आला होता. त्याला स्वर्णनगरीच्या सौंदर्याबद्दल खूप ऐकले होते, म्हणून तो स्वतः ती बघायला आला होता. पण एका दुष्ट जादूगराने त्याला स्वर्णनगरीच्या विहिरीत कैद केले होते.
चंद्रलेखाने त्याला विहिरीतून बाहेर काढले. वरुणने तिचे आभार मानले. दोघांमध्ये मैत्री झाली आणि हळूहळू ते प्रेमात पडले. त्यांचे प्रेम चंद्रकमळांसारखे हळुवार आणि पवित्र होते.
पण त्यांच्या प्रेमात एक मोठा अडथळा होता. स्वर्णनगरीच्या जलदेवाला शाप होता की जर त्याने कोणत्याही मानवी स्त्रीशी प्रेम केले, तर स्वर्णनगरी पाण्याखाली जाईल. हा शाप फार पूर्वी एका रागाविष्ट देवतेने दिला होता.
जेव्हा स्वर्णनगरीच्या लोकांना चंद्रलेखा आणि वरुणच्या प्रेमाबद्दल कळले, तेव्हा ते खूप घाबरले. त्यांनी राजाला वरुणला पकडण्याची आणि त्याला जललोकात परत पाठवण्याची मागणी केली. राजाने आपल्या प्रजेचे ऐकले आणि वरुणला कैद करण्याचा आदेश दिला.
चंद्रलेखाला हे सहन झाले नाही. तिने वरुणला सोडवण्याचा निर्णय घेतला. ती गुप्तपणे तुरुंगात गेली आणि वरुणला सोडवले. दोघेही स्वर्णनगरीतून पळून गेले.
ते एका घनदाट जंगलात पोहोचले. तिथे त्यांना एका वृद्ध साधूची झोपडी दिसली. साधूने त्यांना मदत करण्याचे आश्वासन दिले. त्याने त्यांना सांगितले की शाप तोडण्याचा एक मार्ग आहे. चंद्रलेखाला स्वतःच्या प्राणांची आहुती द्यावी लागेल.
चंद्रलेखा तयार झाली. तिला स्वर्णनगरी आणि वरुण दोघांनाही वाचवायचे होते. वरुणने तिला थांबवण्याचा प्रयत्न केला, पण ती ऐकली नाही.
साधूने एका विशेष यज्ञ केला. चंद्रलेखाने स्वतःला आगीच्या स्वाधीन केले. त्याच क्षणी, आकाशात वीज चमकली आणि जोरदार पाऊस सुरू झाला. स्वर्णनगरी पाण्याने वेढली जाऊ लागली.
पण चंद्रलेखाच्या बलिदानाने शाप तुटला. पाऊस थांबला आणि पाणी ओसरू लागले. चंद्रलेखा एका तेजस्वी प्रकाशात रूपांतरित झाली आणि आकाशात विलीन झाली.
वरुण खूप दुःखी झाला. त्याने चंद्रलेखाला परत मिळवण्यासाठी देवाची प्रार्थना केली. देवाने त्याची प्रार्थना ऐकली. चंद्रलेखाला पुन्हा जीवनदान मिळाले, पण ती आता एक चंद्रकमळ बनली होती.
वरुण दररोज रात्री चंद्रकमळाच्या बागेत जात असे आणि चंद्रकमळांशी बोलत असे. त्याला माहित होते की चंद्रकमळांमध्ये त्याची चंद्रलेखा वास करते.
एका रात्री, एका अद्भुत घटनेत, चंद्रकमळ एका सुंदर स्त्रीमध्ये रूपांतरित झाले. चंद्रलेखा पुन्हा वरुणला भेटली. त्यांचे प्रेम अमर झाले.
स्वर्णनगरी पुन्हा एकदा आनंदी झाली. चंद्रलेखा आणि वरुणने स्वर्णनगरी आणि जललोक यांच्यात शांतता प्रस्थापित केली. त्यांचे प्रेम एक प्रेरणा बनले आणि त्यांची कथा पिढ्यानपिढ्या सांगितली जाऊ लागली. चंद्रकमळांच्या बागा आजही त्यांच्या प्रेमाची साक्ष देतात.
आणि म्हणूनच, चंद्रकमळा आणि जलदैवाच्या शापाची कहाणी स्वर्णनगरीत अजरामर झाली.
समाप्त