काळरात्रीचा अभिशाप: वाड्यावरची रहस्यकथा
```html
काळोख दाटला होता. आषाढ महिन्याची ती रात्र, ढगांनी आकाशाला वेढले होते आणि जोरदार पाऊस पडत होता. विजेच्या कडकडाटाने आसमंत हादरून गेला होता. अशा भयाण रात्री, मी, विक्रम, माझ्या मित्राच्या, रणजितच्या, वाड्याकडे निघालो होतो. रणजितने मला खास बोलावले होते. त्याचे पत्र वाचून मला काहीतरी गडबड आहे, हे जाणवले होते.
रणजितचा वाडा, 'भैरवगड', एका डोंगरावर वसलेला होता. गावातून वाड्याकडे जाणारा रस्ता फारच दुर्गम होता. पावसाने तो आणखी निसरडा केला होता. मनात भीती दाटली होती, पण मित्राला मदत करणे माझे कर्तव्य होते.
रात्रीचे अकरा वाजले होते. मी वाड्याच्या दारात पोहोचलो. वाडा एखाद्या भुतासारखा दिसत होता. जुनाट बांधकाम, तुटलेल्या खिडक्या, आणि वेलींनी वेढलेले ते दृश्य अत्यंत भयावह होते. दारावरची बेल वाजवली, पण कोणीही आले नाही. मी जोरजोरात आवाज दिला, "रणजित! रणजित आहेस का?"
थोडा वेळ थांबल्यावर, वाड्याचा दरवाजा हळू हळू उघडला. आत एक वृद्ध माणूस उभा होता. त्याचे डोळे खोल गेलेले होते आणि चेहऱ्यावर सुरकुत्या पडल्या होत्या. त्याने मला आत बोलावले.
"मी गणपत, रणजितचा नोकर," तो माणूस म्हणाला. त्याचा आवाज थरथरत होता. "साheb तुमची वाट बघत आहेत."
मी आत गेलो. वाड्याच्या आत अंधार होता. गणपतने मला एका मोठ्या हॉलमध्ये नेले. हॉलमध्ये एक जुना दिवा टिमटिम करत होता. त्या प्रकाशात, मला रणजित एका खुर्चीवर बसलेला दिसला. तो खूपच थकला होता. त्याच्या चेहऱ्यावर भीती आणि काळजी दिसत होती.
"विक्रम, तू आलास? धन्यवाद मित्रा," रणजित म्हणाला. त्याचा आवाज कमजोर होता. "मी खूप अडचणीत आहे."
"काय झाले रणजित? तू ठीक आहेस ना?" मी त्याला विचारले.
रणजितने एक दीर्घ श्वास घेतला. "हा वाडा... हा वाडा शापित आहे विक्रम. इथे काहीतरी भयानक घडत आहे."
मी हसलो. "काय बोलतोयस रणजित? तू अंधश्रद्धाळू कधीपासून झालास?"
"नाही विक्रम, मी खरं बोलतोय. गेल्या काही दिवसांपासून, मला विचित्र आवाज ऐकू येत आहेत. रात्री कोणीतरी माझ्या नावाचा पुकारा करतो. आणि काल रात्री... काल रात्री मी एका भयानक स्त्रीला पाहिले."
"भयानक स्त्री?" मी विचारले.
"हो. ती पांढऱ्या रंगाच्या साडीमध्ये होती. तिचे केस विखुरलेले होते आणि तिचे डोळे... तिचे डोळे रक्ताने लाल झाले होते. ती माझ्याकडे बघून हसत होती," रणजित म्हणाला. त्याच्या अंगावर काटा आला होता.
मी त्याला शांत करण्याचा प्रयत्न केला. "रणजित, तू खूप थकला आहेस. तुला भ्रम होत आहे. तू आराम कर. मी इथेच आहे."
पण रणजित ऐकायला तयार नव्हता. "नाही विक्रम, तू माझ्यावर विश्वास ठेव. हा वाडा सुरक्षित नाही. आपल्याला इथून निघायला पाहिजे."
मी त्याला समजावण्याचा प्रयत्न करत होतो, तेवढ्यात, दिवा विझला. हॉलमध्ये पूर्ण अंधार पसरला. आम्ही दोघेही घाबरलो.
"गणपत! गणपत, दिवा लाव," रणजित ओरडला.
पण गणपत काही बोलला नाही. आम्ही त्याला आवाज देत राहिलो, पण काही उपयोग झाला नाही.
अचानक, मला एका स्त्रीच्या हसण्याचा आवाज ऐकू आला. तो आवाज खूपच भयानक होता. तो जणू माझ्या कानात घुमत होता. मी घाबरून गेलो.
"विक्रम, ती आली," रणजित किंचाळला. "ती आपल्याला मारून टाकेल."
मी आणि रणजित एकमेकांना घट्ट पकडले. आम्ही दोघेही थरथर कापत होतो. तेवढ्यात, मला कोणीतरी स्पर्श केल्यासारखे वाटले. मी मागे वळून पाहिले, पण तिथे कोणीही नव्हते.
"कोण आहे तिथे?" मी ओरडलो. "समोर ये."
पण कोणीही उत्तर दिले नाही. फक्त त्या स्त्रीच्या हसण्याचा आवाज येत होता.
अचानक, विजेचा कडकडाट झाला आणि हॉलमध्ये थोडा प्रकाश आला. त्या प्रकाशात, मला ती स्त्री दिसली. ती पांढऱ्या रंगाच्या साडीमध्ये उभी होती. तिचे केस विखुरलेले होते आणि तिचे डोळे रक्ताने लाल झाले होते. ती माझ्याकडे बघून हसत होती.
मी आणि रणजित भीतीने ओरडलो. ती स्त्री हळू हळू आमच्या दिशेने येऊ लागली. आम्ही तिच्यापासून वाचण्यासाठी मागे सरकलो.
"तू कोण आहेस? तुला काय पाहिजे?" मी तिला विचारले.
ती स्त्री हसली. "मी या वाड्याची मालकीण आहे. आणि मला माझी मालमत्ता परत पाहिजे."
"मालमत्ता? कसली मालमत्ता?" रणजितने विचारले.
"हा वाडा. हा वाडा माझा होता. माझ्या नवऱ्याने मला फसवून हा वाडा माझ्याकडून घेतला आणि मला मारून टाकले. आता मला बदला घ्यायचा आहे," ती स्त्री म्हणाली.
"तू... तू भूत आहेस?" मी विचारले.
ती स्त्री हसली. "हो. मी भूत आहे. आणि मी तुम्हाला दोघांनाही मारून टाकेन."
ती स्त्री आमच्यावर झडप घालणार होती, तेवढ्यात, गणपत धावत आला. त्याच्या हातात एक त्रिशूल होता. त्याने तो त्रिशूल त्या स्त्रीच्या दिशेने फेकला.
त्रिशूल त्या स्त्रीला लागला आणि ती किंचाळली. ती धुरासारखी हवेत विरघळून गेली.
आम्ही तिघेही जमिनीवर कोसळलो. आम्ही खूप घाबरलो होतो.
"गणपत, तू... तू कसा वाचवला आम्हाला?" रणजितने विचारले.
"मी या वाड्याचा रखवालदार आहे. माझ्या पूर्वजांनी या वाड्याला शापातून वाचवण्यासाठी शपथ घेतली होती. मी त्याच परंपरेचा भाग आहे," गणपत म्हणाला.
गणपतने आम्हाला सांगितले की, त्या स्त्रीचे नाव चंद्रिका होते. ती या वाड्याची मालकीण होती. तिच्या नवऱ्याने तिला फसवून मारले आणि वाड्यावर कब्जा केला. तेव्हापासून, चंद्रिकेचा आत्मा वाड्यामध्ये भटकत होता आणि बदला घेण्यासाठी संधी शोधत होती.
गणपतने आम्हाला वाड्याच्या इतिहासाबद्दल सांगितले. त्याने सांगितले की, वाड्यामध्ये एक गुप्त तळघर आहे, जिथे चंद्रिकेच्या नवऱ्याने तिला मारून पुरले होते. त्याने आम्हाला तळघरात जाण्यास मनाई केली.
दुसऱ्या दिवशी, आम्ही दोघांनी मिळून तो वाडा सोडण्याचा निर्णय घेतला. आम्ही गणपतला धन्यवाद दिले आणि गावात परतलो.
पण माझ्या मनात एक प्रश्न अजूनही होता. चंद्रिकेच्या नवऱ्याने तिला तळघरात पुरले होते, तर तिचा आत्मा वाड्यामध्ये कसा फिरत होता? आणि गणपतला वाड्याच्या रहस्याबद्दल कसे माहीत होते?
माझ्या मनात शंका निर्माण झाली. मला वाटले की, गणपतच चंद्रिकेच्या मृत्यूसाठी जबाबदार आहे. कदाचित त्यानेच चंद्रिकेला मारले असेल आणि आता तो वाड्याचा मालक बनला होता.
मी रणजितला माझ्या शंकेबद्दल सांगितले. रणजितला माझ्यावर विश्वास बसत नव्हता, पण त्याने माझी मदत करण्याचे ठरवले.
आम्ही दोघांनी मिळून गणपतची चौकशी करायचे ठरवले. आम्ही गावात परत गेलो आणि गणपतच्या घराचा शोध घेतला.
गणपतचे घर वाड्याजवळच एका लहानशा झोपडीत होते. आम्ही त्याच्या घरी गेलो आणि त्याला प्रश्न विचारण्यास सुरुवात केली.
सुरुवातीला गणपतने आम्हाला टाळण्याचा प्रयत्न केला, पण आम्ही त्याला सोडायला तयार नव्हतो. शेवटी, त्याने सत्य सांगितले.
गणपतने सांगितले की, तो चंद्रिकेचा प्रियकर होता. चंद्रिकेच्या नवऱ्याने तिला मारल्यानंतर, गणपतने बदला घेण्याची शपथ घेतली होती. त्याने चंद्रिकेच्या नवऱ्याला मारले आणि त्याचा मृतदेह तळघरात पुरला.
गणपतने चंद्रिकेच्या आत्म्याला शांत करण्याचा प्रयत्न केला, पण तो अयशस्वी ठरला. चंद्रिकेचा आत्मा वाड्यामध्ये भटकत राहिला आणि बदला घेण्यासाठी संधी शोधत राहिला.
गणपतने आम्हाला तळघरात जाण्यास सांगितले. त्याने सांगितले की, चंद्रिकेच्या नवऱ्याचा मृतदेह तिथेच आहे. जर आम्ही तो मृतदेह बाहेर काढला आणि त्याला जाळून टाकले, तर चंद्रिकेचा आत्मा शांत होईल.
आम्ही दोघांनी मिळून तळघरात जाण्याचा निर्णय घेतला. आम्ही वाड्याकडे परत गेलो. रात्र झाली होती आणि वातावरण भयाण होते.
आम्ही तळघराचा दरवाजा शोधला. तो दरवाजा वाड्याच्या मागच्या बाजूला एका जुन्या विहिरीच्या खाली होता. आम्ही दरवाजा उघडला आणि आत गेलो.
तळघर अंधारमय आणि दमट होते. हवेत कुबट वास येत होता. आम्ही टॉर्च लावला आणि पुढे सरकलो.
तळघराच्या मधोमध, आम्हाला एका माणसाचा सांगाडा दिसला. तो सांगाडा चंद्रिकेच्या नवऱ्याचा होता.
आम्ही तो सांगाडा बाहेर काढला आणि त्याला जाळून टाकले. जसा सांगाडा जळायला लागला, तसा वाड्यामध्ये एक शांतता पसरली.
चंद्रिकेचा आत्मा शांत झाला होता. आम्ही दोघांनी मिळून वाड्याला शापातून मुक्त केले.
त्यानंतर, आम्ही गणपतला पोलिसांच्या हवाली केले. त्याला त्याच्या गुन्ह्याची शिक्षा मिळाली.
भैरवगडचा वाडा आता शापित नव्हता. पण त्या रात्रीचा अनुभव मी कधीही विसरू शकणार नाही. ती रात्र माझ्या आयुष्यातील सर्वात भयाण रात्र होती.
```